Filmy gołąb, deszcz, policja

Andy Dufresne jest bankierem, który zostaje skazany na karę dożywotniego więzienia za zabicie swojej żony i jej kochanka (jak twierdzi – niesłusznie). Wykorzystywany przez naczelnika do swoich brudnych interesów, szybko poznaje brutalną, więzienną rzeczywistość. Przyjaźń z Redem, jego współwięźniem pozwala mu przetrwać długie lata i dokonać zemsty na ludziach, którzy wyrządzili mu krzywdę podczas odsiadywania wyroku…

Jak niewiele potrzeba, aby udany związek małżeński legł w gruzach. Para głównych bohaterów żyje dostatnio i nic im do szczęścia nie brakuje - mają przecież siebie i kochającego synka. Idylla nie trwa jednak wiecznie. Przypadkowe spotkanie głównej bohaterki z przystojnym antykwariuszem burzy całe jej dotychczasowe życie i wyznawane wartości, takie jak lojalność czy wierność. Jakie będą konsekwencje wydawałoby się niewinnego romansu i kto na tym najbardziej ucierpi?

Akcja filmu rozgrywa się w biednym, górniczym miasteczku Estherlope. Główny bohater, osiemnastoletni Dick, zafascynowany jest bronią palną. Razem z kolegami zakłada klub miłośników broni. Swój pistolet nazwał Wandy i o nim ciągle opowiada swoim kolegom. Na początku miała to być jedynie zabawka, jak się potem okazało, niebezpieczna. W pewnym momencie Wendy zmienia życie Dicka i jego przyjaciół.

Po śmierci ukochanej żony, Danny Parker pozwala, aby porwał go świat, w którym wszystko jest pozorne, a nic nie jest takie, na jakie wygląda. Zostaje wplątany w wir wydarzeń, nad którymi nie jest w stanie zapanować. Staje pomiędzy agentami z wydziału antynarkotykowego a sadystycznym dealerem.

„Cud w Mediolanie” zrealizowany trzy lata po “Złodziejach rowerów” przez duet Vittorio De Sica – Cesare Zavattini świadczy o odwrocie włoskiego reżysera od czystego neorealizmu. Jest tym dla De Sici, co „Noce Cabirii” dla Federico Felliniego – problemy społeczne powojennych Włoch ustępują rzeczywistości sacrum i profanum, pobożności instytucjonalnej i ludowej, mieszance pogaństwa i religii. To, co w „Złodziejach rowerów” de Sica jedynie zaznaczył na marginesie poprzez wprowadzenie postaci wróżbitki, w “Cudzie w Mediolanie” wybucha z pełną, prostoduszną siłą. Mały Totò znaleziony w zagonie kapusty, a obdarzony łaską czynienia cudów, ratuje swych przyjaciół z opresji i sprawia, że ulatują na miotłach do nieba, zostawiając za sobą pałace bogaczy, lepianki żebraków i przepych Duomo. Nakręcony w 1951 roku film de Sici został nagrodzony Złotą Palmą wraz ze szwedzkim filmem „Fröken Julie”, ekranizacją dramatu Strindberga, w którym panna z arystokratycznych sfer zakochuje się w służącym. Tym żyła Europa początku lat 50.