Pomimo pewnych wad oraz prostoty budowy, film ogląda się przyjemnie, a trawi szybko. 5

Dr Paul Carruthers (Béla Lugosi) jest ogólnie szanowanym chemikiem, typem szarmanckiego acz psychotycznego naukowca. Autorytet, przykład porządnego obywatela i pracownika zarazem. O czym jednak nie wiedzą ludzie jemu bliscy to to, iż doktor skrywa w sobie urazę. Zna swoją wartość, zaś dodatki finansowe, które otrzymuje od firmy Mortona (swojego pracodawcy) są mikre w porównaniu do pełni pracy jaką w nią wkłada. Poczucie niesprawiedliwości wprawia go w morderczy nastrój. Z zimną krwią potrafi spojrzeć ofierze w oczy i pełen wiary w słuszność własnej sprawy skazać ją na śmierć. Carruthers opracował nawet wyrafinowany sposób dokonywania zabójstw, który pojawia się zaraz po krótkim tle wprowadzającym widza w motywy przyszłej zbrodni. Skrzydlaty wampir. Do przewidzenia jest, iż nietoperz użyje swych kłów w celu dokonania zemsty doktora. Niestety sceny aktów agresji ssaka są repetytywne, każda kolejna ofiara wydaje się być tą pierwszą.

Film ukazuje ciekawe charaktery, aczkolwiek brak w nich polotu. Wyżej wspomniany Carruthers odegrany jest przez Lugosiego mizernie, bracia Heath (Alan Baldwin, John Ellis) są całkowicie obojętni, a ich zaangażowanie pozostawia wiele do życzenia. Każda postać ocieka specyficznym dla siebie temperamentem. Spośród przeciętnych ról na szczególną uwagę zasługuje Joe McGinty (Arthur Q. Bryan) oraz Johnny Layton (Dave O'Brien); są zabawni, pewni siebie, co ważniejsze nie irytują widza jak np. fotograf "One-Shot" (Donald Kerr) czy panna Heath (Suzanne Kaaren), która sprawia wrażenie notorycznie rozkojarzonej.

The Devil Bat wprowadza odbiorcę w tę część ludzkiej świadomości, do której zwykle lękamy się zaglądać. Co by się stało gdyby z zawiści móc pozbawić kogoś życia z czysto egoistycznych pobudek? Na to rzeczony stara się odpowiedzieć. To w końcu historia popełnionego błędu i wyparcia jego owoców jako rezultatu własnych decyzji. Z innej zaś strony, produkcję można uznać za manifest przeciwko patologii amerykańskiego systemu produkcji podpartemu barbarzyństwem ideologii neoliberalnej. W końcu scenariusz wyleciał spod skrzydeł PRC (Producers Releasing Corporation) należącego do najniższej warstwy biznesu filmowego (tzw. Poverty Row).

Pomimo pewnych wad oraz prostoty budowy, film ogląda się przyjemnie, a trawi szybko. Fanatycy Lugosiego niestety nie odnajdą w Diabelskim nietoperzu wyrafinowanej gry aktorskiej. Carruthers to raczej skromna, powolna rola, która ani nie dodaje, ani nie odejmuje Beli uroku. Owszem, zdarzy się kilka specyficznych dla niego grymasów tu i ówdzie, ale nie ma w czym przebierać.

Prawdą jest, że o The Devil Bat nie można wiele powiedzieć. Jest to obraz średniej klasy jak na przełom lat trzydziestych i czterdziestych. Niski budżet i ryzyko podjęcia tematu horroru ogranicza wizję twórcom. Pomimo przyjemnie spędzonego czasu, widz nie ustrzeże się przed uczuciem przeciętności (czy to gry aktorskiej bądź "recyklingowanych" scen). Osobiście, do omawianej produkcji nie prędko wrócę. Sympatykom czarno-białej epoki, ale również Lugosiego, którzy nie zdążyli jeszcze obejrzeć The Devil Bat, polecałbym zapoznać się z tą pozycją (for science!).